7 Nisan 2012 Cumartesi

Çocuk düşlerimiz yok artık !

Zannetmiyordum tekrar böyle hissedeceğimi. Etkisinin fazla uzun sürmeyeceğini umuyorum. Artık bloğa bir şeyler yazmak çok zor geliyor. Ama bu yazıyı belki görürsün düşüncesiyle yazıyorum. Binlerce son dediğim konuşmalarımdan sonra son demek saçma.. Ama çocuk düşlerimiz yok artık. Ne diyorum ben bile bilmiyorum. Eskiden bu laflar çok eskiydi.. Ama artık tamamen unutulmuş ve terk edilmişler. Hiç manası kalmadı bütün bunların. Elimizde bir tek numaralarımız kaldı geçmişimizden. Bir de zar zor hatırlanan, arada sırada akla gelen iyi yada kötü anılar. Sana vermemek üzere, senle konuşmak istediğim her şeyi kağıtlara yazdım. 20 sayfa tuttu biliyor musun ? Hemde söylemek istediklerimin çok az bir kısmıydı. O kadar çok içime oturuyor ki katlanamıyorum bazen. Vücudum antidepresana bile bağışıklık yaptı sanırım, yine aklıma gelmeye başladın. İyi manada değil tabi, iyi ve güzel düşüncelerin çok uzağındasın. Hakkımı helal etmiştim, sırf diğer tarafta bile karşıma çıkma diye. Ama yok, yapamıyorum. İlk defa bir insana hakkımı helal etmiyorum. Ne yaptıysam yaranamadım, hep ters tepti. Yüzünü bile görmek istemiyorum. Sende bana bayılmıyorsun tabi. Ama bilmeni istediğim bir şey var. Her şeye rağmen, seni hayatımın sonuna kadar yanımda istiyorum dediğinde inanmış ve sözünü tutmanı beklemiştim. Ama artık bilmeni istediğim tek şey ; SENDEN NEFRET EDİYORUM.

Sonunda başardın.