(bkz: öldükten sonra değer gören insanlar)
öyle bir adamdır, öyle büyük bir kalbi vardır ki, kalemi dile gelip anlatır bütün derinliklerini sayfalara.
durmaz o kalem, bitmez dizeler. susmaz fısıltılar.
öyle bir tasvir eder ki hissettiklerini, yaşatır.
götürür çok uzaklara, bırakır öyle çaresiz, yalnız, düşünceli.
der ki,
"...sevgilim ben şimdi büyük bir kentte seni düşünmekteyim
elimde uçuk mavi bir kalem cebimde iki paket sigara."
böyle düşünüldüğünüzü düşünsenize.
bazen uzun uzun anlatır, her ayrıntısıyla.
bazen anlatmak istediğini 2-3 kelimede anlarsınız.
der ki,
"sevmek ne uzun kelime"
uzun uzun anlatmaya gerek olmayan bir uzun kelime.
anlamanın marifeti anlamakta bir nefeste.
vitrinde yıllarca duran şarap gibi.
hiç eskitmiyor sevgileri.
ve diyor ki,
"...aşkı anılar besliyor düşler kadar.
bu yüzden diyorum ki aşk eskidikçe aşktır,
sevgi eskidikçe sevgi."
eskimemesi gereken şeyler, eskimeyen insanla birlikte güzel.
"yaşlanıp öyle kol kola yürüyelim mi?
ne güzel yaşlanırsın sen..."
ne güzel de anlatıyor derdini,
"..sen bayan nihayet, sen ölümüm kalımım.
ben artık adam olmam bu derde düşeli."
son olarak sevdiğim..
"...bir bir denemişim bütün kelimeleri
yeni sözler buldum seni görmeyeli.."
