Huzur menzili ^^

Asla 1 haftadan fazla yaşayamam dediğim bu yerde , bu kadar fazla huzurlu olacağım hiç aklıma gelmezdi. Şehrin karmaşasından, karışıklığından,yalanlarından, dolanlarından, sahte yüzlerinden o kadar çok bıkmışım ki burası adeta cennet benim için. Bahçeden adımımı attığım an içimi huzursuzluk kaplıyor. Eksikler yok değil. Çok var. Ama mutluyum burada ya. Biri dese inanmazdım böyle olacağına. Ama burada da içimi burkan anılar yok değil hani. Sokak boyu yürüyemiyorum resmen. Balkonda oturamıyorum. Faytona binemiyorum. Resim çekilemiyorum. Hayat bunlarla daha güzel olurdu. Tabi "onlarla da". Kendimi unutmaya o kadar adapte ettim ki, zaman geçtikçe ters tepiyor sanki. Rüyalarım bile haykırıyor onları. Neyse bağrıma taş bastım. Böyle iyidir iyi ^^ Aynı acıyı birden fazla çekmemek için, bir kere dibi görmek lazım. Yaklaştık nede olsa. Dayan yüreğim dayan :)

Ateşlerle uyandım,
Yangın heryeri sarar.
Gördüğüm acılarla
Vurdum en dibe kadar.