Bok gibi hissetmeye devam etmeme konusunda akılcı bir ısrar. **

İtiraf ediyorum. Gerçekten bok gibiyim. Bazı şeylerin etkisinin geçeceğini ve sonsuza kadar hiçbir şey hissetmeyeceğimi sanıyordum sanırım. Ama yanıldım işte. Neden böyle olmak zorundaydı ki ? En sevdiğim insanların başka yerlerde ve en sevdiğim insanların en sevmediği insanın yanımda olması gerekmezdi. Ayrıca bana hayatımda en büyük zararları vermiş olan insanın  ! Bütün o anlamadığım yazıların anlamını çözmeye çalışmakla ve yazı olmayan yerlerde kendi kendime yaratmaya çalışmakla hiç iyi hissedemiyorum. Umurumda olmayacağını sanmıştım. Yalnızlığın çokta kötü bir şey olmadığını sanmıştım. Ama öyle değil ki.. Kulaklarımı uğuldatabilen bir ağrı şeklinde adeta. Canımı o kadar çok yakıyor ki. Ama vazgeçmeyeceğim. Bunun üstesinden gelebilirim. İnanıyorum bunu yapabileceğime. Geri adım atarsam bu kadar acının ne anlamı kalır dimi ? Ama bunu gerçekten tek başıma atlatabileceğimi sanmıyorum. Ama sanki hiçbir şeyin yardımı olmayacak gibi geliyor. Ne yapmam gerektiğini ilk defa bu kadar çok bilmiyorum. Canım yanıyor sadece. Hepsi bu. Bunun üstesinden gelebilmek için ne yapmalı insan ? Gece gündüz geberene kadar ağlayıp , sigara içmem mi lazım ? Yoksa bütün bunlar yokmuş gibi mi davranmam ? Bence en mantıklısı hiçbir şey yapmamak. Ama zaten hiçbir şey yapmama eylemini 1 haftadır yapıyorum ve işe yaradığını söyleyemem. Kısacası sadede gelirsek.. Her şeyin, AMK ! 

Yollar ayrıldı dude. Kabullen ve git artık. Yapabilirsin. 


-Check is already mated. Game OVER ! And the another begins.