A.cıya Ş.ikayetsiz K.atlanmak

Bir gece dargın kalsak uyuyamazdım ben. İlle bir şirinlik yapıp alırdım gönlünü. Suçsuz olsam bile seni tanıdığım için yine ben konuşurdum. Sensiz yapamazdım çünkü. Sende bensiz yapamazdın. Öyle derdin. Nefestik. Candık. Aşk'tık. Ne oldu peki böyle ? Bu neyin nesi ? Neden yanımda yoksun ? Neden hiç olmadığın kadar uzaksın ? Sahi hiç mi özlemedin beni ? Hiç mi düşünmedin beni , benim seni düşünüp de ağladığım o kör gecelerde.. Hiç mi bakmadın benimle aynı anda Çoban Yıldızına ? Aynı anda hiç mi dinlemedik 89.0'ı ? Hiç mi "Aşkı hisset" dediğinde aynı anda iç geçirmedik ? Bu kadar dayanmamı sağlayabilecek kadar büyük bir kırgınlığı bana yaşatmış olmana rağmen bir kere bile gururunu yenip, sadece bir kereliğine bile özür dileyemedin mi ? Sonra konuşmasan da olurdu. Bir kere özür dilerim diye mesaj atsaydın, yada boş mesaj atsaydın... Bir şey yapsaydın işte. Bir kere bana gerçekten değer vermiş olduğunu hissettirseydin ne olurdu ? Hiç mi hak etmedim bunu ? Hiç mi sevmedin beni böyle ? Hiç mi ? Sesin.. O uykulu belli belirsiz sesin.. Yapamadım AŞK. Seni çok özledim diyemedim. Boğazımda düğümlendi tüm diyeceklerim. Halbuki o kadar çok düşünmüştüm, hazırlamıştım diyeceklerimi. Ama bana da hak ver. Hiç bişeyi senin kadar çok kaybetmedim ben.

Bir zamanlar birdik biz. Tektik. Yoksa insanın canı bu kadar yanmaz !

Şimdi sen mışıl mışıl uyuyorsun ve ben seni izleyemiyorum... Uyu meleğim. uyu...