Hayat/ta (u)mutlu olamayız bu gidişle- di mi Hayat ?

"Hayat çok acımasız" 'dan dem vururuz sürekli değil mi ? Dertler,sıkıntılar geldiği zaman hep üst üste gelir. Can yakar, umutsuzluğa yöneltir,yorar. Bizde Serdar Ortaç önderliğinde "Hayat beni neden yoruyorsun" diye sorar dururuz. Suçu hep hayata atarız. Yaşamak zor deriz. Çünkü kolay olan budur. Kendini, bizim savunabildiğimiz şekilde savunamayan bir şeye suç atmak en kolayıdır. Halbuki hiç düşünmeyiz, acımasız olan hayat mı yoksa bizler miyiz diye. Yormak,üzmek ve acı çektirmek konusunda,değil hayat, hiçbir şeyin insanlar kadar başarılı olabileceğini sanmıyorum. Nasıl bencil bir türüz ki yarattığımız onca karmaşanın suçunu , içinde bunca güzelliği barındıran bir mucizeye atabiliyoruz ? Sanki hayat bizden çok mu memnun ? Mesela ben hayat olsam benden memnun olmazdım. Ben bile benden,kendi türümden memnun olamazken hayat nasıl olsun ki ? Bunları sormayı geçtim, bu karşılaştırmayı yapamayız bile. Bi'kere onun kadar sabırlı olamayız biz. Her gün güneş doğuyor mesela. Bize her gün,her sabah tekrar bir şans veriyor. Hemde hiç bıkmadan,usanmadan. Kendi entrikalarımız ile boyayıp,görmeyi reddettiğimiz bütün güzelliklerini bize her yeni gün sunmaya çalışıyor. Kendini düşünmeyen her varlığı, kendinden çok düşünüyor. Biz onu kirlettikçe, o bizi temizlemeye çalışıyor. Bizde bunca şeye rağmen hala "yaşamaktan nefret ediyorum, hayat çok iğrenç" diyebiliyoruz. Bence hayatın tek bir suçu var. O da bize her defasında yeniden fırsat vermek.


Bunca acının,derdin,sorunun,çözümsüzlüklerin,çıkmazların ve daha bin türlü negatifliğin üreticisi olarak ona buna bok atmayı bırakıp kendimize bir bakabilsek.. Belki mutlu mesut yaşarız bir gün. Hayat memnun,biz memnun... Ah ütopya ah. 


En azından bu yazıyı yazdığım süreç içerisinde, bana bunları idrak etmem için fırsat verdiğin için çok teşekkür ederim hayat. İnsanız sonuçta, elbet unutacağım bunları en kısa zamanda. Ama olsun ! Sen yine tek suçunu işlemeye devam et, bunları hatırlamamız için çabala yine. Belki bir gün unutmamak üzere hatırlarız güzelliklerini.. Bak yine senden suç işlemeni istiyorum. Ne beklerdin ki, bencilim işte... 


Çok sahiplenmeden, 
Çok ait olmadan yaşayacaksın.
Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi,
Hem de hep senin kalacakmış gibi hayat.
İlişik yaşayacaksın,
Ucundan tutarak…
_____________________________________________

Bazen çok bilinmeyenli bir denklem; içinde sürüklenip kaybolup gittiğin, 

bazen de basitliği karşısında afallayıp, alaya alıp, küçümseyerek, "es" geçtiğin. Life's good.