Konuşamadıkça her şey o kadar eskidi ki.. İçimdekileri dile getirmeye niyetlendikten sonra anladım ki çok bayatlamış her şey. Sanki asırlar önce yaşanan olayları anlatacakmışım gibi hissediyorum konuşursam. Kimsenin umurunda olmayan,saçma,gereksiz,acınası laflar. Ama konuşmalıyım,içimi dökmeliyim bir şekilde. Zor çünkü böyle. Kafayı yedirtir. Bunaltır. Ya gerçek'ten uzaklaştırır, yada tam tersi gerçeğin dibine sokar adamı. Kendimle konuşa konuşa , insanlarla konuşmayı unuttum. Aynı zamanda çok özledim.Biriyle deliler gibi saatlerce konuşasım var. Sadece konuşayım o dinlesin. Ama öyle herkes değil. İstediğim kişiyi istiyorum ama istemiyorum. Ben ne istiyorum amk ya ?! Bu blog da hep gerçekler olsun istemiştim ilk açtığım zaman. Bu yüzden gerçekten gerçeği söylüyorum. En çok istediğim , her şeyi ve herkesi unutmak. Son 4 seneyi tamamen unutmak. Ama insanlara güvenmemem gerektiğini değil. Sadece insanları unutmak. Ne bileyim işte öyle bir şey. Ha tabi şuan ki tecrübelerimle 4 sene öncesine dönmekte iyi giderdi hani.
Ama biliyorum ki beni en güzel dinleyecek kişi yine aynada gördüğüm yüz olacak. Devam böyle iyidir iyi ^^ fak !
Ayna ayna ! Ey ayna.. Söyle hadi bana. Kaç yüz binlerce çaresiz kişi var benim gibi daha ?