Pollyanna olmamdan kaynaklanan bir durum sanıyorum ki , gerçeği görsem de hep bir başka çıkış yolu aradım. Hep başka bir gerçek aradım. Bir kez olsun beni mutlu edecek bir gerçek aradım. Ama içten içe gerçekleri hep biliyordum. Kalbim kendi yalanlarıma inanır,beynim inanmazdı. Kendi uydurduğum masallarla,beynimde kurgular yapıp onları yaşardım kendi dünyamda. Ama sonuçta hep talihsizlik olacağını bilirdim. Umut fakirin ekmeği demişler, o misal yaşadım hep. Ama olmuyor işte ! Hiç olmadı , hiç bir zaman da olmayacak. Anlatmak istediğimi tam anlatabildim mi bilmiyorum ama cümle kuramaz oldum bu konuda artık. Daha ne konuşayım ne yazayım ki ? Her şey ortada. Ne demiş Cemal Süreya :
"Biliyorum sana giden yollar kapalı,
Üstelik sende hiç bir zaman sevmedin beni..."
Bu öyle bir şey değil tabi. Öyle derken neyi kastediyorum onu da bilmiyorum ki. Bu kadar uzun süren aşk olmaz arkadaş ya. Eskiden anlatabileceğim insanlar vardı anlatırdım. Ama onlar da kalmadı ki artık. Derdimi anlattığım insanlar bile yok oldu sen yok olmadın be derdim ! Ne diyeyim ben sana daha.. O zaman Atilla İlhan diyelim..
"Gözlerin gözlerime değince , felaketim olurdu ağlardım..
Beni sevmiyordun bilirdim,bir sevdiğin vardı duyardım..
Çöp gibi bir şahıs ip ince, hayırsızın biriydi fikrimce,
Ne vakit karşımda görsem,öldüreceğim den korkardım,
Felaketim olurdu ağlardım.."
